Kilka dni temu odszedł od nas Melonik... 

Przypomnimy Wam jego historię, bo malutki i jego ukochana rodzina na to zasłużyli.

Mały od początku miał ciężko - znaleziony na działkach w zimie cierpiał na ostry koci katar i zapalenie płuc, jedno oczko było już bardzo chore i nigdy później na nie nie widział. Melonik, bo tak został nazwany, trafił do domu tymczasowego wiele miesięcy temu jako mały i słabo rosnący kociak - w chwili śmierci ważył nieco ponad 1500 gramów... a był to już niby dorosły kot! Dużo chorował i ciągle łapał infekcje, często miał problemy z niewidzącym oczkiem, które ropiało i wyraźnie malcowi przeszkadzało. Zapadła więc ważna decyzja o usunięciu oczka w połączeniu z zabiegiem kastracji. Malutki bardzo źle to zniósł i jakiś czas później zaczął mieć silne ataki padaczkowe i inne zaburzenia neurologiczne. Był diagnozowany przez świetnego neurologa, przeszedł badanie rezonansem magnetycznym, które wykazało nieprawidłową budowę móżdżka i ucisk płynu na niego. Padło straszne podejrzenie: fip. Dom tymczasowy Melonika bardzo się dla kocurka poświęcił i spędzał z nim dzień i noc - co parę godzin jeździli z nim na kroplówki, także w nocy, w nocy też wstawali, żeby sprawdzić, jak się mały czuje i czy nie ma żadnego ataku. W pewnym momencie trafił na całodobowy szpitalik i też codziennie go tam odwiedzali. Wszystko obracało się wokół niego i wszystko ustawiali tak, żeby jemu było dobrze - zrobili wszystko, co mogli, a nawet dużo więcej, bo wiele osób nie byłoby w stanie aż tak się poświęcić.

 

W dniu kontrolnego rezonansu, Melonik miał znowu kilka ataków - do zabiegu dostał narkozę, po której nigdy tak naprawdę nie wrócił do siebie i już do śmierci pozostał nieprzytomny. Wynik rezonansu nie przedstawiał żadnych złudzeń - zmiany bardzo się rozprzestrzeniły i płyn mózgowy nie miał jak krążyć poprawnie - z fipem nikt jeszcze nie wygrał.  Po narkozie Melonik nigdy nie odzyskał przytomności... Po kolejnym nocnym ataku jego rodzina - jego prawdziwa, kochająca rodzina, która straciła kocurka zbyt szybko i kocurek zbyt szybko stracił ich - podjęła jedyną słuszną w tym wypadku decyzją i pomogła mu odejść, chociaż ich serca pękły w tym momencie na tysiąc kawałków.

Nie wiemy co jeszcze możemy napisać, więc może w tym miejscu podziękujemy wszystkim zainteresowanym losem małego, którzy udostępniali o nim wpisy, dopytywali co u niego, wpłacali na jego zbiórki i kupowali mu karmę, żwirek czy suplementy... Bez Was Melonik na pewno nie dotarłby tak daleko. Bardzo dziękujemy rodzinie Melonika za jej serce i wysiłek i poświęcenie - i mamy nadzieję, że i Wy w tym miejscu im podziękujecie. Melonik to był naprawdę wyjątkowy kocurek i nigdy go nie zapomnimy, tak strasznie nam go żal i mamy poczucie ogromnej niesprawiedliwości, że to się tak skończyło... Ale przynajmniej umarł kochany, a nie jako dwumiesięczny chory kocurek na mrozie w krzakach na działkach.

 

Żegnaj, Meloniku - biegaj szczęśliwy i zdrowy po drugiej stronie Tęczowego Mostu, gdzie już nic Cię nie boli.