"Puszek jak na prawdziwego Twardziela przystało, dzielnie stoczył dzielny bój najpierw z głupim jasiem stojąc na baczność, potem narkozą warcząc na wszystkich wrogów, by na końcu stawić czoło bezwzględnemu potworowi: rakowi. Guz był ogromny i musiał go bardzo boleć... Po operacji psiak wyszedł o własnych siłach, ale później ból nie pozwolił mu się położyć. Stał tak kilka godzin:( bardzo się martwiliśmy, ale nic nie mogliśmy zrobić. Dostał antybiotyk i leki przeciwbólowe. W końcu padł i spał bardzo długo:) Zapomniał też jak się wchodzi po schodach. Musielismy go znowu uczyć kilka dni, powolutku pokazywaliśmy, że schody nie są straszne. Robiliśmy to z wielkim uśmiechem, wiedząc że za chwilę zobaczymy jego uśmiech... :) 

 

 

 

 

 

 

Puszek już po dwóch dniach przypomniał sobie, że trzeba warczeć, także już wiedzieliśmy, że wszystko ok. Pan Dr powiedział, że jego agresja mogła być spowodowana nadmiarem testosteronu, który był produkowany przez ten nowotwór i Puszek powinien zrobić się milszy. Uśmiechaliśmy się, ale ciężko nam było wtedy w to uwierzyć. Jednak miał rację: Puszek zmienił się diametralnie. Jest wesoły, zadziorny, uwielbia zabawki, zwłaszcza gryźć sznur  i szarpać swojego szczurka. Oj się na nim wyżywa!:) Wróciła mu chęć do życia, aż niewiarygodne, że ma 12 lat. Jest szczęśliwy. Szuka nawet z nami kontaktu fizycznego, liże po rękach czasem, póki co tak niesmialo, ale jeszcze go nie dotykamy. Wczoraj przeżyłam chwile grozy, jak Puszek nagle mnie  w nos polizał:)  Bardzo Puszkowi pomaga Pepa, jego przybrana siostra, która mu pokazuje cały świat od nowa (niestety czasem też te złe rzeczy jak nawyk złodziejaszkowania i uciekania ze zdobyczami. ;) Puszek spędził całe 12 lat życia w dziurawej budzie, gdzie nie dość że było mu zimno, mokro, nieraz poczuł co to głód i pragnienie, to jeszcze rak niszczył jego małe ciałko od środka, sprawiając mu potworny ból i cierpienie.